w sukni z frazesów utkanej
haftowanej pustosłowiem
i ze sztucznych kwiatów wiankiem
zdobiącym twoją głowę
na palcu mieni się pierścień
błyszczący komunałem
ze szkła, co udaje kamień
blaskiem nienaturalnym
z ust sypią się truizmy
by zniknąć w zielonej trawie
co rośnie sobie na niby
nad pięknym modrym banałem
