Nawet nie muszę się zaciągać

pani Mariola z kadr powiedziała
że już mnie nikt nie kocha
odkąd stałem się sławnym poeta
i żebym się wynosił z ich palarni
bo to nie miejsce dla takich
nastawionych na zwycięstwa 
uczestników konkursów literackich
wychodzę na ulicę i wystarczy
że tylko na coś spojrzę 
a ten przedmiot albo podmiot
zamienia się w zgrabny wierszyk
na przykład z dymu papierosowego
potrafię ułożyć aż cztery wersy
ale nie będę tego robił
na złość babom z administracji
i tej wstrętnej kadrówce
niech poczują prozaiczność
palenia fajek w kiblu
w którym jakiś debil bez wyobraźni
urządził kącik literacki

dla pracowników

Głębia

mam kieszenie głębokie jak cembrowane studnie

mógłbym w nich ukryć wszystkie skarby

bo czyż ten świat zasługuje na garść drobnych

i pozornie całkiem nieistotnych wspomnień?

kto pamięta że przez kawałek zielonego szkiełka

można zobaczyć wszystko oczami dziecka

już prawie zapomniałem jakie życie jest proste

dlatego chodzę przygarbiony i ze skrzywioną miną

Słowo-klucz

Każdy z nas prędzej czy później

kiedyś tutaj trafi

W tym miejscu kończy się droga

wysoki mur oddziela nasze wysiłki

od nadprzyrodzonej siły stwórczej 

dwa istniejące równoległe światy

rzemieślników i artystów

rozdzielone jak piekło i niebo

są wśród nas tacy którym się uda

boscy wybrańcy przejdą na drugą stronę

i uniosą się na niewidzialnych skrzydłach

ponad to wszystko co do tej pory

wyznaczało granice ludzkich możliwości

pozostałym przyjdzie się cieszyć

że doszli aż tak daleko

stąd już nie ma odwrotu bo i po co wracać

jedni umierają spełnieni inni stają się nieśmiertelni

a wszystkich nas łączy jedno słowo

Piekło-niebo

diabeł tkwi w szczegółach

więc poddajemy dogłębnej analizie

nasze dotychczasowe relacje

w związku z tym cofamy się

o piętnaście lat wstecz

i zaczynamy wszystko od nowa

spotykamy się przypadkiem

cześć co u ciebie słychać?

dziękuję w porządku a u ciebie?

prawie jak w niebie tylko młodszy

moczy się w nocy no to świetnie

muszę już lecieć na próbę chóru