Od kobiety do poety

nienawidzę kiedy mówisz do mnie wierszem

a szczególnie gdy nadajesz słowom rytm

i powtarzam ci to już nie po raz pierwszy

nie pomoże tutaj nawet zgrabny rym

ja traktuję sprawy bardziej prozaicznie

narracyjno-fabularny jest mój świat

więc zaniechaj proszę wszelkich prób lirycznych

bo nie będziesz mi mój drogi za pan brat

jeśli chcesz to baw się sam w liczenie sylab

nie nadzieję się na haczyk kilku strof

lecz zaczekam aż nadejdzie taka chwila

umrze wieszcz a się narodzi zwykły chłop

Nienawidzę

nienawidzę poniedziałków

chudych piątków

tłustych czwartków

wolnych sobót

oraz niedziel przepieprzonych

nienawidzę iść do pracy

być na trzeźwo

lub na kacu

całkiem na czczo

bądź leciutko przejedzonym

nienawidzę świąt ruchomych

dni na dzieci

czy na żonę

też weekendów

nienawidzę wydłużonych

nienawidzę o tym gadać

szeptać krzyczeć

opowiadać

i wierszyków tak niezdarnie

zakończonych

Oczy

zawalenie się świata

jest jak każdy inny kataklizm

spektakularne

i przewlekle bolesne

zaczynając od głowy

a kończąc w charakterze manekina

posadzonego przy stole

jedz bo nie urośniesz

uśmiechają się życzliwi

szydercy

faszerując mnie na powrót

obrazami z przeszłości

od których

mam takie malutkie oczy

Niebo-Piekło

a mogliśmy uwić sobie gniazdko

na dachu komitetu wojewódzkiego

z panoramicznym widokiem

na protestujące miasto

wszystko było świeże i kwitnące

gdy wiatr zmian unosił spódniczki

odsłaniając nasz stosunek

do otaczającej rzeczywistości

bo tam na górze było niebo

względnego dobrobytu którego

tu na dole brakowało jak chleba

z reglamentowanym masłem

wyobrażałem sobie że jesteś aniołem

z jednym krwawym skrzydłem na drzewcu

i zstąpiłem za tobą na ziemię

upadłem i już się nie podniosłem

Do największych wrogów!

jakimż trzeba być człowiekiem

żeby zabić w sobie dziecię?

zdusić tej beztroski iskrę

co i w starczym oku błyśnie

gdy nadziei tli się płomień

jeszcze wszystko nie skończone

póki krew pulsuje w żyłach

i w środku jest ta siła

dla rozumu niepojęta

tajemnicza albo święta

która każe zejść po schodach

iść do sklepu kupić loda

dobrze jeśli gałkowany

i z tym lodem nielizanym

stanąć oko w oko z wrogiem

co największą budzi trwogę

a najlepiej ze śmiertelnym

sukinsynem lub cholernym

aby ładnie tak spuentować

to wypada poczęstować

ale musi być wesoło

więc najlepiej jeśli w czoło

Rozanielony angelolog

nie mogę oderwać wzroku

od cherubinowego błękitu

który czasem zmienia się w modry

ale w dokumentach urzędowych

jest niebieski

wszystko zależy od pory dnia

albo intensywności uczuć

zgaduję jaki będzie rano

gdy pierwszy promień słońca

rozleje się złotą plamą

na pościeli

na przykład przy kolacji

był szafirowy i chciał mnie skusić

migoczącymi ognikami świecy

które tańczyły jeszcze długo

na tle atramentowej nocy

Nawet, nawet!

nawet ci wszyscy z dorobkiem

którzy wyjmują na noc szczęki

żeby nie umrzeć ze zgryzoty

i wrzucają je do słoiczka

po musztardzie sarepskiej

na bazie gorczycy i octu

aby dodać do wypoczynku

choć odrobinę pikanterii

a może tylko szczyptę wspomnień

słodkich jak chude mleko

z jednej piersi potem z drugiej

i na powrót z tej pierwszej

nawet oni nie wiedzą

czy będzie ze mnie prawdziwy

ten najprawdziwszy czy może tylko

śmierdzące ścierwo toczone

przez białe robaki które są gotowe

przekręcić moje nazwisko

gdyby je ktoś zapytał

co dzisiaj jadły na obiad

a przecież bilet do wieczności

leży na wyciagnięcie ręki

wystarczy tylko wziąć długopis

i napisać coś na brudno