Wesołych Świąt!

Żegnam się nabożnie

zajęci ubieraniem słów

w pokraczne formy

zupełnie nie dostrzegamy

ich mocy stwórczej

bo wcale nie potrzeba

skomplikowanych ceremoniałów

czy wieczorków poetyckich

w ciasnych salkach

miejskich ośrodków

dla krótkiego ‘stań się'

albo jak kto woli 'ukrzyżuj'

ale nie bójmy się kochani

i niech się ludzkość bawi

w układanie rymowanych puzzli

aż do ostatniego 'pragnę'

może i jeden dzień dłużej

przecież to wszystko

robimy dla nieśmiertelnej sławy

a ryzyko jest wpisane

drobnym druczkiem z gwiazdką

która w tym przypadku

jest dla większości

mało istotnym

białym karłem

Diabelski młyn

moja sentymentalna podróż

do przeszłości zamieszkanej głównie przez demony

ledwo zdążyła się zacząć

a ja już wiedziałem że to nie miało prawa się wydarzyć

wszystko kiedyś się skończy

powtarzam sobie jak modlitwę za następstwo zdarzeń

i łapię się na tym

że chciałbym od życia dostać w prezencie coś jeszcze

suche fakty wypisane lakonicznie

po wewnętrznej stronie moich powiek nie wystarczą

tutaj potrzeba słownej ekwilibrystyki

żeby choć przez chwilę poczuć się jak w domu

zanim upadnę tak nisko

że niżej to mogą już chyba tylko anioły

Irrumabo

och jakże łatwo jest to wszystko ogołocić

pozbawić ozdobników i wyszukanych metafor

jak muślinowego tiulu który chroni

przed ciekawskim spojrzeniem ignoranta

dla którego nie ma żadnej świętości

jest tylko kawał czerwonego mięsa na talerzu

bez zbędnych ceremonii przy świecach

zapachu pąsowej róży

i połyskującej kropelki szczęścia na policzku

kiedy ołtarz magicznego misterium

zamienia się w zwykłą wersalkę

na której umiera poezja

Bez pamięci

proszę zaczaruj mnie od nowa

nadaj właściwy życiu bieg

ubierz w te dwa cudowne słowa

na czystych myśli białym tle

dotknij magiczną różdżką wspomnień

i niech w niepamięć pójdą złe

ale nie pozwól mi zapomnieć

że bez pamięci kocham cię

Ach żyję, żyję

zdecydowanie wolę wzloty

te krótkie chwile uniesień

ponad przeciętność

zapomnianych cmentarzysk

gdzie upadłe anioły

bezradnie rozkładają skrzydła

a przeszłość jest rozbita

na małe kawałeczki

kolorowe szkiełka

i ten przenikliwy chłód

czy właśnie za to mnie nienawidzisz

że próbuję stamtąd uciec?

ja bezimienny bohater

nierównych bojów z samym sobą

który jeszcze wierzy

w szczęśliwe zakończenia

albo czułe pocałunki na dobranoc

bez sztucznych kwiatów

i fałszywych uśmiechów

porcelanowych twarzy

"Podaj mi rękę - mówi anioł"

Lekcja miłości

Nowe życie

Całujmy ich wszystkich (w imię poezji)

gdzieś przeczytałem że każdy 
kto chce osiągnąć sukces w poezji
powinien regularnie i z całą stanowczością
całować w dupę czytelnika
bo czytelnik to jest ktoś taki
kto nie znosi przemycania treści
wywołujących u niego dyskomfort
a najbezpieczniej jest pisać o miłości
ale w taki sposób żeby to właśnie czytelnik
poczuł się tym kimś najukochańszym na świecie
i tylko taki poeta który trafi swoim językiem
lub jak kto woli języczkiem 
w sam środek wypiętego czytelnictwa
ma szansę na życie wieczne gdzieś
na najwyższej półce w domowej biblioteczce
gdzie oprawiony w miękką skórkę
będzie celebrował sukces poezji
z dala od rozpędzonych pociągów
parcianych sznurków czy kawowych plam 
i bez tych wszystkich niewygodnych pytań 
o sens

NARODZINY WIESZCZA

nie jesteśmy przygotowani do narodzin wieszcza
(tutaj bardziej mi pasuje - na narodziny)
syf na ulicach i niezałatwiona sprawa wymiany latarni
to są jedynie dwa przykłady które mógłbym pomnożyć przez dziewięć
dzwoniłem do magistratu w tej sprawie ale zostałem odesłany z kwitkiem
człowiek odpowiedzialny za kulturę jest aktualnie na zwolnieniu
i nie są w stanie powiedzieć kiedy i czy w ogóle wróci
piękne rzeczy odpowiadam to kto nas do tego przygotuje?
nie wiem chrypnęło w słuchawce może dyrektor miejskiej biblioteki
albo wykładowca języka polskiego który przyjechał z wizytą do córki
tego już było za wiele! 
wsiadłem w samochód i pojechałem do szpitala aby sprawdzić

czy na oddziale położniczym są wolne miejsca
żeby się nie okazało że będzie musiał się narodzić w innym mieście
lekarz dyżurny mnie trochę uspokoił 
że nie ma takiej opcji i rodzące przyjmują od ręki
a gdyby  zaszła taka potrzeba 
to będą mogli zrobić dostawkę na korytarzu
pięknie! no to mamy załatwioną jedną sprawę 
jest jeszcze kwestia czytelnictwa
właściciel księgarni niski łysy bydlak rzucił mi w gębę 
że on stawia na beletrystykę
dobra sukinsynu mówię tak cię załatwię 
że wszystkie hurtownie będą dla ciebie zamknięte
zmiękła mu rura bo po chwili przyznał że w młodości czytywał Herberta
dobra w porządku ale jeśli jeszcze raz usłyszę 
że nie ma u ciebie miejsca na poezję
to przyjdę i własnoręcznie napiszę na twojej witrynie że jesteś...
tutaj nie dokończyłem bo musiałem skoczyć w jedno miejsce
ale tylko pocałowałem klamkę bo przecież są wakacje 
pomyślałem że szkolną akademię można zorganizować we wrześniu 
i tak z mieszanymi uczuciami wróciłem do domu
włączyłem telewizor 
akurat leciał mój ulubiony serial
w lodówce miałem jeszcze jednego kotleta 
nastawiłem wodę na herbatę
kiedy już się wygodnie rozsiadłem w fotelu to przyszło mi do głowy
że przecież ten wieszcz mógł się już dawno narodzić 
i tylko się nie ujawnia!

Lekcja miłości

W drugim takcie mamy przewroty interwałów z pierwszego

powtarza mój nauczyciel gry na emocjach

i potem wtrąca mimochodem że będą mieli trzecie dziecko

tutaj się nie ma nad czym zastanawiać panie kolego

życie jest takie krótkie że człowiek i tak nie zdąży

wszystkiego zagrać a przecież trzeba mieć jeszcze czas na ciszę

siedzimy przez chwilę w milczeniu studiując zapis nutowy

chłopca czy dziewczynkę? przerywam wewnętrzną melodię

i spoglądam na niego ale on patrzy gdzieś w przyszłość

wyobrażam sobie jak moja córeczka tańczy do tej muzyki

czy zechce pan dla niej zagrać tak pięknie jak tylko pan potrafi?

z największą przyjemnością odpowiadam i układam dłonie na klawiaturze

Jestem

najważniejszy w życiu jest honor

i ambicja żeby coś zmienić

nie mówię o jakimś spektakularnym

praniu tapicerki ale żeby przynajmniej

mieć okna od zachodu

połyskujące złociście aż do zmierzchu

w sumie to nie ode mnie zależy

że się rodzę w nieodpowiednim miejscu

predestynowany do bycia kimś innym

i umieram z tęsknoty

albo staję na głowię

usiłując odwrócić to wszystko

aby móc napisać o kwietnym ogrodzie

otoczonym murem z cegły

i przykrytym płaszczem dzikiego wina

a kiedy nadejdzie taka chwila

że nie będzie już o co walczyć

to bez najmniejszego żalu w sercu

powiem że właśnie tak to wszystko

wyglądało

Piekło

znów jestem w piekle

i nie wiem który to już raz

w tym miesiącu

żar zniszczył trawnik

a teraz liże ściany

próbując wniknąć do środka

odwracam kamienną twarz

od rozgrzanego okna

żeby nikt nie zauważył

że jestem zimnym skurwysynem

Bez fajerwerków i szampana

zanim położę się spać
popatrzę jeszcze przez chwilę
na upadek współczesnej cywilizacji
w zasadzie nic spektakularnego
małe miasteczko w centralnej Polsce
ulica a na ulicy czerwony samochód
z oddali dobiega szczekanie psa
wymieszane z zapowiedzią rychłego końca
staruszka z czwartego piętra 
nie dowierza albo niedosłyszy 
i robi się nieprzyjemnie głośno
sięgam po papierosa bo nie wiem
co zrobić z nagą prawdą
najchętniej ubrałbym ją w jakieś słowa
i odesłał ale się boję samotności
proponuję herbatę 
a ona woli kawę
koniecznie gorzką i czarną

Rytuał

obiecał że ją zabierze na sam koniec świata
tam gdzie ziemia łączy się z niebem 
w jedno ciało zwinięte w kłębek
którego widać tylko połowę
a drugą trzeba sobie wyobrazić
gdzieś pomiędzy życiem a śmiercią
jest wąska brama i on ją przeprowadzi
cały rytuał będzie trwał tyle
co narodziny łzawej kropli
wymagam od ciebie bezgranicznego zaufania
powiedział i położył dłoń na jej sercu
zrobiła wszystko co jej rozkazał
ból wymieszał się z przyjemnością
i nie wiedziała czy to już koniec
czy może dopiero początek
leżała patrząc w jeden punkt
oddalony od niej o całe lata świetlne
spróbowała to wszystko zrozumieć
a on tylko patrzył

Bez fajerwerków i szampana

zanim położę się spać
popatrzę jeszcze przez chwilę
na upadek współczesnej cywilizacji
w zasadzie nic spektakularnego
małe miasteczko w centralnej Polsce
ulica a na ulicy czerwony samochód
z oddali dobiega szczekanie psa
wymieszane z zapowiedzią rychłego końca
staruszka z czwartego piętra 
nie dowierza albo niedosłyszy 
i robi się nieprzyjemnie głośno
sięgam po papierosa bo nie wiem
co zrobić z nagą prawdą
najchętniej ubrałbym ją w jakieś słowa
i odesłał ale się boję samotności
proponuję herbatę 
a ona woli kawę
koniecznie gorzką i czarną

Marynarka

odkąd zamieszkałem na wyspie
przeludnionej i gwarnej
gdzie ptasi świergot
miesza się ze śpiewem zakładowych syren
tubylcy wylewają się z bram
i płyną w dół wąskimi uliczkami 
ze swoich fabryk
wprost do ciasnych czynszowych kajut
z oknami na śmietnik
ich dzieci grają w klasy
zamiast próbować się wyrwać
uwolnić od tych cuchnących podwórek
ślepych uliczek i latarni 
które zamiast pokazywać kierunek
odkrywają przede mną całą prawdę
o tym miejscu
a ja zamiast się bujać 
na starym taborecie bez jednej nogi
zakładam sztruksową marynarkę
i zanurzam się w mrok 
nasłuchując przyjaznych odgłosów
dzięki którym mógłbym się poczuć
przynajmniej przez chwilę
jak w domu

Z martwych

wszystko co było
tak nagle odeszło
zgasło skończone
zamknięte na amen

jak tamto lato
albo puste krzesło
słowo z piosenki
prawie zapomnianej

gdy ciężkie wieko
przed wzrokiem zakryło
bez pożegnania
że z martwych powstanie

Transformacja

w miejsce powszechnej kontestacji

nastało wielkie budowanie

od rozczarowań i frustracji

po narodowe zmartwychwstanie

był dzieckiem młodej demokracji

owocem przemian ustrojowych

zrodzonym w czasach transformacji

i systemowej przebudowy

on z krwi i kości proletariusz

ona po ojcach burżuazja

on miał w dowodzie Pytka Dariusz

ona Wiśniewska Anastazja

wiatr zmian podwiewał jej sukienki

tak jakoś zgrabnie je unosił

że zrobił się w kolanach miętki

dała bo ślicznie ją poprosił

żyliby długo i szczęśliwie

i mógłbym za to oddać głowę

lecz skłóciły ich straszliwie

różnice światopoglądowe

Lekkość

lubię obserwować

jak zwyczajni pożeracze surowego mięsa

próbują wzbić się do nieba

ponad przeciętność

poszybować wysoko

gdzie już nie sięga wieża kościoła

zadzieram głowę

żeby sobie wyobrazić

jakby to było tam w górze

kiedy już nie trzeba

dotykać stopami spraw doczesnych

bo wszystko jest na wyciągniecie ręki

nawet jabłka z najwyższego drzewa

bez obaw że ktoś złapie za kołnierz

wyrzuci i jeszcze powie o ciężkiej pracy

albo że w życiu 

nie ma lekko

Schody

Najgorsze jest to

że nie umiem odpowiedzieć

kiedy ktoś pyta mnie o drogę

nie wiem gdzie będę jutro

i za jakie grzechy

wczoraj leży w ciemnej piwnicy

i nawet się nie porusza

tylko czeka żebym przyszedł

zapalił światło

i wygłosił swój monolog o tym

jak bardzo tęsknię

tymczasem funkcjonuję

między parterem a piętrem

ćwiczę wbieganie po dwa stopnie

albo zjeżdżanie po poręczy

nawet dobrze mi wychodzi

jeśli chcesz

to możemy się kiedyś spotkać

na strychu jest najwięcej światła

przez okno widać niebo

Do zobaczenia

wszystkie dni są policzone skrupulatnie

skupmy się na tym

że za chwilę słońce utopi się w stawie

i zniknie

nic więcej się nie wydarzy

więc pozostaje nam wierzyć

w kolejną część cyklu

ale to dopiero jutro

nikt nie będzie pamiętał naszych twarzy

może kilka słów rzuconych na wiatr

co przyszedł żeby się pożegnać

i wytarmosić za włosy starą wierzbę

która zawsze płacze

jakby się czegoś bała

albo jej było przykro

że nas więcej nie zobaczy

bo jeśli nawet

to przecież już nigdy nie będzie tak samo

jak dawniej

Nieśmiertelność

leżę przykryty

warstwą gnijących liści

i boję się poruszyć

niech myślą że mnie nie ma

albo że umarłem

nieśmiertelność w mojej sytuacji

to byłby ogromny sukces

mógłbym w nieskończoność udawać trupa

licząc że może znajdzie się ktoś dobry

kto zwróci uwagę

na prowizoryczny krzyżyk

z sosnowych igieł

i wpuści trochę światła do środka

nabiorę energii

aby zakopać się

głębiej

Dupka z chleba

liczy się poczet królów polskich
wciśniętych między przegródki
portfelika z miękkiej skórki 
przyszytego do serca złotą nitką
od louisa vuittona
jakby całe to zmartwychwstanie
miało polegać głównie na tym
żeby się nawpierdalać jajek 
na twardo i z majonezem babuni 
oddanej do domu spokojnego zdychania
jeszcze tylko kilka szklaneczek szkockiej
i już można pogadać z kiblem

o życiu które teraz smakuje
wczorajszą skarpetką rzuconą tak
jak się rzuca babę z brzuchem
hosanna na wysokości 
wyśpiewują fejsbukowi profeci
którzy cały proces krzyżowania
odkładają do jutra robiąc sobie
kolorowe jaja dla lajków albo dlatego

że pewnie sami nie znają
odpowiedzi

Forma

To straszne

że nigdy nie opanowałem

trudnej sztuki

zwijania języka

w trąbkę

Widziałem

prawdziwych artystów

plujących przez swoje trąbki

w sposób bardzo

widowiskowy

Szkoda

że nigdy mnie nie przyjmą

to elitarnego klubu

językowych trębaczy

namaszczonych przez

Stwórcę

Błąkam się

po mieście

w poszukiwaniu formy

dla mojego języka

i pluję sobie w brodę

Dłonie

gdybym miał dłonie jak bochny

wiejskiego chleba

mógłbym ci przynieść
z naszego ogrodu

całą złocistą słodycz

i nie uronić już

ani jednej kropli na poduszkę

która pamięta

te wszystkie dni i noce

stracone bezpowrotnie

gdybym miał dłonie jak bochny

wiejskiego chleba

mógłbym niezdarnie dotykać

twych miękkich włosów

żebyś mnie mogła poczuć

i zasnąć snem spokojnym

że już ci nigdy nie zabraknie

prawdziwego ciepła

gdybym miał dłonie jak bochny

wiejskiego chleba

mógłbym załamywać ręce

w sposób

niezwykle spektakularny

cudownie

byłoby pokazać światu

że moje załamanie

jest teraz największe

tymczasem muszę 

coś z nimi zrobić

Proszę

życie gra na emocjach

swój koncert życzeń

którym zawsze czegoś brakuje

żeby się spełnić

więc nie stój proszę

i nie patrz tak na mnie

tylko chodź

depcz mi po piętach

spiesz się

ale nie każ mi czekać

modlić się

o uniesienie rolet

i złote słońce

niech wypełni ten mroczny pokój

swoim ciepłem

a z nadejściem wiosny

powrócą wszyscy ci

którzy są teraz wysoko

w ogrodzie za domem

zakwitnie nadzieja

pachnąca deszczem

i gdyby miał to być tylko sen

spraw proszę żeby...

O przyjaźni

czy pamiętasz

jak skakaliśmy za sobą w ogień

albo wyjadaliśmy z beczki śledzie

marynowane w zalewie a ‘la Bismarck

żeby wreszcie usiąść

i popatrzeć razem w tym samym kierunku

na wschody albo na zachody słońca

które zlizywało ze stóp rosę

a czas nieubłaganie

deptał nam po piętach

świat był maleńki jak orzeszek

uczyliśmy się nim dzielić

zawsze gotowi żeby oddać swoją połowę

jednym spojrzeniem

potrafiliśmy powiedzieć wszystko

naiwnie wierząc

w nieśmiertelność

Teraz

Świat jest piękny i kolorowy

jak przydrożna dziwka

pomalowana w taki sposób

aby nikomu nie robić złudzeń

Bóg bezradnie rozkłada ręce

udając że już go nie ma

ale jest plastikowy kwiatek

i lampka z wypalonym wkładem

A nas bezimiennych kierowców

jutro nikt nie będzie pamiętał

bo liczy się tu i teraz

bez zbędnych pytań o wczoraj

Na zimnym kamieniu torebka

w której świat trzyma swoje skarby

chusteczki do higieny intymnej

i telefon z nieodebranym połączeniem

Czerwona gwiazda nic dla mnie nie znaczy

Rewolucji nie będzie

ponieważ nie ma o co walczyć

nawet mój idol wiszący nad drzwiami

bezradnie rozkłada ręce

szkoda że nikt mnie nie uprzedził

że to wszystko tak wygląda

świat nie pozwoli wznieść się

ponad przeciętność blokowiska

mimo że słońce

jest teraz czerwoną gwiazdą

na tle kawałka nieba

który widać z mojego okna